SpellForce

Ari

Oczy związanego krasnoluda były maleńkimi, czarnymi głębiami, w których tkwił pierwotny strach zagnieżdżony we wszystkich rasach. Strach przed niezrozumianym. Obrońca próbował coś powiedzieć, ale jego - jak dotąd uważał - sojusznik zakneblował mu usta. Rhinana zaskoczył jednak inny dźwięk. Tuż za zakrętem słyszał tętent kopyt. W tej części świata nie spotyka się koni, a kamienne tarany chodzą z mniejszą gracją...
Zgodnie z przewidywaniami, zza zakrętu wyszedł koń. Nie byle jaki. Śnieżnobiałej maści, Rhinan nie wiedział jak się je popularnie nazywa, ale maść konia przypominała mu wypolerowane księżycowe srebro... I takiego konia dosiadał jeździec ubrany w czarne niczym świeżo wyciosany obsydian szaty. Ubranie bardzo dokładnie zasłaniało każdy skrawek jego ciała. Jeździec dzierżył kosę. Jak nią walczył ze swojego wierzchowca, próżno było się domyślać.
- Chociaż jeden dobrze wykonuje wolę Hokana - głos jeźdźca nie pasował do jego raczej mizernej postury. Był donośny, basowy, rozchodził się gromkim echem.

***

Jeździec stanął tuż przed zakrętem, zagradzając drogę. Z kimś chyba rozmawiał...

Drakon Arach

- Jeździec się zatrzymał - wskazuje na konia, który teraz stał na zakręcie - Może tam jest ten sojusznik? Chodźmy szybciej.
Przyśpieszyłem kroku by jak najszybciej znaleźć się przy jeźdźcu. Runę natomiast schowałem tam gdzie było jej miejsce i je zabezpieczyłem.

Ari

Jeździec ścisnął wodze i wprowadził konia do skarbca. Musiał się nieco schylić.
- Ładny rytuał kombinujesz - huknął. - Módl się o łaskę bogów. W kogo ty wierzysz? W Niethalfa?

Troll i dwójka mrocznych elfów podeszła do wejścia. Ich oczom ukazała się spora (jak na krasnoludzkie standardy) hala. Pod jedną ze ścian ustawione były wozy po brzegi wypełnione skrzącymi się sztabkami srebra. Każda inaczej odbijała światło porozwieszanych pochodni, tworząc istne tańce świateł i cieni, gdy trójka złodziei weszła do środka...

Drakon Arach

Rozglądam się po sali i lekko mrużę oczy z powodu gry świateł. Po chwili zauważam materiał i cała złość spowodowana zabraniem runy zostaje zastąpiona radością z uzyskania materiału.
- Wreszcie! - krzyczę z ekstazy na widok pięknego metalu. Podbiegam do niego wlokąc za sobą maczugę i przyglądam mu się z zachwytem - To jak? Zabieramy go do Szeptu?

Vinrael

Czemu nie... Nie mamy na co czekać. Możemy ruszać w każdej chwili, chociaż martwię się o nasze zapasy, które... - Zaciąłem się. Przemilczałem chwilę i kontynuowałem - Które właściwie są na wyczerpaniu. Głodny nie chcę wracać. Może znajdziemy tu coś do jedzenia? - Zacząłem rozglądać się po pomieszczeniu. Poczułem się, jak jakiś żebrak, szukający pożywienia. Nagle mój wzrok przykuł pewien krasnolud. Stał dumnie wypinając pierś. Na chwilę przez moją głowę przeszło kilka myśli. Większość z nich doprowadziłaby nie jednego do rozpaczy. Zaprzestając poszukiwań spytałem wprost wszystkich wokół...

Aaaa... Ty idziesz z nami?

Doyle

-Tak, idę z wami, lecz nie sam. -odparł krasnolud, a z ciemnego otworu za jego zaczęły się wyłaniać ożywione trupy poległych krasnoludów, oraz szkielety. - Jestem Rhinan i do tej pory zgodnie z rozkazami Hokana pełniłem tutaj rolę szpiega. Miałem wam pomóc wykraść księżycowe srebro, co właśnie czynię - tu kilka szkieletów wsiadło na wozy, podczas gdy inne zaprzęgały do nich zwierzęta. Gdy wszystkie wozy były gotowe Rhinan rozkazał większej części ożywionych sług rozproszyć się po kopalni i atakować kogo popadnie. On sam razem z około dziesiątką szkieletów przygotowywał transport do opuszczenia skarbca.
-Byłbym zapomniał - tu zajrzał do jednego z wozów, po czym rzucił każdemu z nowo przybyłych plecak. - Prowiant na drogę. To już chyba wszystko. Możemy ruszać?

Drakon Arach

Widząc trupy lekko się skrzywiłem. Na wielu misjach rabunkowych dostawałem taki oddział i dziwnie mi się wydawało rozkazy trupom. Żadnych emocji, tylko zimne zabijanie...
Złapałem plecak, który wydał mi się śmiesznie mały. Trzymałem go prawie w jednej ręce... podpiąłem go do sakwy by nie zawadzał.
Dopiero teraz spojrzałem na krasnoluda. Też służy Hokanowi? Szkoda, z chęcią bym go zabił... ale jak jest po stronie Hokana to lepiej dla niego.
Warknąłem w podzięce i czekałem na wymarsz siadając pod ścianą i opierając swoją wielką maczugę na moich nogach.

Hyouton

Rozejrzałem się dokładnie po pomieszczeniu
- Co to za rytułał. Co on tu odprawia i po co mu to? - spytałem sam siebie w myślach
- Rhinanie, co to za rytułał. To jeden z rozkazów Hokana? Więcej jest w tym pomieszczeniu krwi niż księżycowego srebra. Nie bez powodu została przelana, nieprawdaż?

Doyle

-Oczywiście, że nie. Hokan rozkazał przyzwać kilka szkieletów do pomocy jednak po dźwiękach, jakie dobiegały sądziłem, że macie kłopoty, a mnie już do reszty zbrzydło siedzenie w tej norze. Postanowiłem więc nieco zwiększyć ich liczbę. Niestety wystąpiły pewne komplikacje - tu wskazał na trupa strażnika - i nie zdążyłem ich przywołać na czas. W tej chwili żyje ich wystarczająco dużo, aby mogły przez chwilę odwracać od nas uwagę, ale to nie potrwa wiecznie, więc może się stąd wyniesiemy?

Vinrael

Wsłuchując się w słowa krasnoluda, przestałem zaprzątać sobie głowę zbędnymi myślami. Stwierdziłem, że to chyba jedyna osoba w naszej tymczasowej grupie, która wie czego chce i nie gada od rzeczy. Odwróciłem wzrok w kierunku zebranych i powiedziałem:

- Jestem za! Nie widzę powodów do sterczenia w tym zimnym, śmierdzącym tunelu - Rzekłem podpierając się ściany. Czekając na reakcję kompanów jeszcze raz postanowiłem rzucić okiem na skarbiec, w którym się właśnie znajdowaliśmy. Szukałem czegoś w rodzaju płaszcza, bo odczuwałem dyskomfort z powodu chłodu. Po wyrazach twarzy kamratów nie było widać, że jest im zimno...

Drakon Arach

Wstaje powoli i biorę maczugę w łapy. Lepiej żeby ta misja skończyła się jak najszybciej... już mnie znudziła.
- No to ruszajmy - mówię znudzony - Po co mamy tu sterczeć i wegetować jak roślinki na pustyni? Lepiej już coś zabić po drodze...
Czekam na wymarsz wystukując z nudów sekundy maczugą o posadzkę.

Hyouton

- Szkielety dość szybko radziły sobie z ładowaniem złota. Wygląda na to, że ich niesienie możemy zostawić umarlakom. Widać rytułał był potrzebny do stworzenia tych sługusów. Dziwne, że krasnolud potrafi opanować wiedzę nekromancji. Najwidoczniej synowie Niethalfa mogą być inni niż sądzę. Chętnie pomógł mu bym w zabijaniu tej całej grupki karłów. Achh, krew, zabiłbym. Aaaa, uczucie przelanej krwi. Po powrocie poproszę Hokana o jakiegoś zbędnego sługe do zabicia. Taaak. Krew się przeleje, a moja ochota się złagodzi. - Myślałem sobie podczas ładowania srebra. Po chwili myślenia, gdy pomyślałem sobie o zabijaniu, moje ręce zaczęły całe drgać. Napad drgań nie trwał długo, po chwili moje nerwy uspokoiły się. Rozejrzałem się na oddział nieboszczyków i dodałem do innych:
- Srebra powinno wystarczyć. Wracajmy do naszego Pana!

Vinrael

Nie ma na co czekać. Możemy iść - Kończąc przeciągnąłem się lekko i ruszyłem przed siebie, wypatrując ciągle płaszcza, który uważałem za niezbędny w tym momencie. Po chwili zauważyłem, że kieruję się w stronę z której przyszli "goście". Zatrzymałem się i odwróciłem na pięcie. Podniosłem dłoń do góry, otworzyłem usta szeroko, chcąc coś powiedzieć, ale z nie wydobyłem z siebie żadnego dźwięku. Zastygłem w takiej pozycji, na kilka sekund. Dopiero po chwili wypowiedziałem kilka słów...

Eee... W tę stronę! - Stwierdziłem i ruszyłem w kierunku odwrotnym, do wcześniejszego. To stamtąd nadjechał Zakapturzony. Wolnym krokiem szedłem, bez ustanku wypatrując jakiś pelerynek. Zauważyłem tylko te, należące do krasnoludów, ale pomyślałem, że nie warto ich brać. Nie wiedziałem nawet, czy ktoś za mną podąża...

Hyouton

Widząc, w która stronę ruszył Drish, zrozumiałem, że to będzie najlepsza droga. Jeździec z pewnością oczyścił tamtejszą drogę od krasnoludów, więc nie powinno być problemu.
- Hej, wy tam, umarlaki. Kierujcie się do wyjścia za Drishem - orzekłem do małomyślacych, posłusznych istot i o dziwo, że to nie ja je przywołałem, chyba zrozumiały mniej więcej jaki mam statut w tej misji. Po chwili ruszyły za Drishem nosząc na swoich łopatkach, księżycowe srebro
- Ugruk, chodź. Im szybciej stąd wyjdziemy tym lepiej. Nie ma czasu do stracenia. Już nie mogę dłużej przebywać w tym miejscu. Chcę wrócić do swojej kwatery, na terenie mojego pana i poznać wiedzę na temat nowej magii, która mi się na pewno jeszcze przyda - rzekłem do trolla

Drakon Arach

Słysząc słowa mrocznego elfa kiwnąłem głową.
- Też tak sądzę. Potrzebuje lepszej broni i zbroi. Zbrzydły mi te tunele...
Ruszam za Drishem i trupami. Rozmyślałem nad kolejnymi misjami, które da nam Hokan. Może w końcu trafię na kolejnych ludzi czy krasnoludów, które będę mógł ukatrupić... jednak muszę jeszcze potrenować walkę, bo ten pojedynek pokazał moje słabości...