SpellForce

Ari

Gracze biorący udział: Zarakhi Tal Ach, Sharon Waleczny, Ildor Arduin
BN w drużynie: Eritlina herbu Norcain

***

- Weźmy go ze sobą... Jak nie, to się obrażę!
Zgromiony tak niekwestionowanym i ostatecznym argumentem Eritliny, Zarakhi był zmuszony do wzięcia do drużyny niejakiego Sharona, ludzkiego wojownika.
- Nazywają go Walecznym, może się przydać...
Sharon wolałby nie wiedzieć, do czego mógłby się przydać nekromantce.

Na szczęście, nie było aż tak źle. Dotarli do Mulandiru i nadal był żywy! A przynajmniej nie gnił i nadal był w stanie samodzielnie myśleć... chyba.

Wschodzące słońce paliło im plecy. A to dopiero początek zabawy w labiryntach Mulandiru...
Znaleźli się przed marmurową bramą, wysokości około sześciu metrów. Choć tu i ówdzie krasnoludy starały się nadać jej piękne, wypukłe ażurowe zdobienia, cechą dominującą w bramie był ogromny, złoty zamek. Sam zamek byłby w stanie wytrzymać uderzenie taranu. Niejedno.
Najczystsze złoto odbijało promienie słoneczne. Korytarz, w którym się znaleźli, nie był zadaszony. Brama do kolejnego pomieszczenia wyglądała jak brama wejściowa na królewski dwór, mimo że za sobą mieli już kilkaset metrów tuneli.
A na bramie, jak gdyby nigdy nic, siedział mały, zielony chochlik.
Z olbrzymim, złotym kluczem, większym od niego samego, w maleńkich dłoniach.

jaro

Słonce dopiero wschodziło, a już było ciepło, zmęczenie drogą również dawał się we znaki. Był przed bramą, w oczy rzucał się złoty zamek który odbijał promienie wschodzącego słońca co oślepiło go na chwilę. Lecz po chwili jego uwagę zwróciła inna rzecz, coś była na bramie, małe i i dzierżący w dłoniach ogromny, jak na rozmiary istoty, klucz. Nie trzeba było długo myśleć by wiedzieć że to klucz do bramy, a istota jest jej strażnikiem.
-Istoto, otwórz bramę!.
Krzyknął w kierunku stworzenia.

Ari

- A jeśli nie..? - Zapytał chochlik, ożywiając się nagle. Spojrzenie szmaragdowych, świecących oczu omiotło zebraną grupę. - Ale dziwolągi...
Trzymając klucz w malutkich łapkach, wzbił się w powietrze. Był teraz idealnie nad drużyną, ale żeby móc go dosięgnąć, każdy z nich musiałby pobić rekord Eo w skoku wzwyż.
- Jeśli nie, będziesz martwy - syknęła Eritlina.
Chochlik zaśmiał się tylko, a śmiech ten przywodził na myśl kamyki spadające podczas niewielkiej lawiny.
- Zobaczymy! - Wrzasnął, zataczając niewielkie koło nad zebranymi.