SpellForce

Mayor

-Co za pała... jak niby mam iść do krasnoludów, skoro nawet nic nie słyszałem gdzie, co i jak... no nic... wyjdę i porozglądam się po okolicy, a może się na coś natknę... - pomyślał Gregor
Jak pomyślał tak zrobił. Wyszedł w budynku i udał się w losowo wybrany przez siebie kierunek.

Ari

Sartarius wzruszył ramionami, pobrzękując zbroją.
- Krasnoludy drą się chyba z okolic bramy, którą pilnowaliśmy - powiedział. - Sprawdźcie to, ja pójdę na górę.
Nie czekając na reakcję, poszedł skrzypiącymi schodami na górę.
Szampierz spojrzał pytająco na Gregora.
- Zatem, chodźmy - zaproponował, odwracając się do wyjścia.
Losowym kierunkiem okazała się północ. Szampierz szedł dwa kroki za Gregorem. Szczęśliwym trafem, nie znaleźli po drodze niczego niepokojącego. Dopiero, gdy skręcili w prawo, ujrzeli grupkę krasnoludów walczących z dziwną, czarną postacią, dosiadającą konia. Kawalerzysta został otoczony, nie miał szans na szarżę. Mimo tego, nie rezygnował z walki swoją lancą o zakrzywionym ostrzu - broń nieco przypominała kosę.

Tallos, który wybiegł przed dom Naczelnika, zauważył w ciemnościach nocy przedziwne rzeczy. Po ulicach hasały... żywe trupy. Szkielety nieskładnie zebrane, chodziły z piszczelami w rękach i kościami strzałkowymi pod udami. Niektóre z nich dzierżyły wykrzywione kije. (Rzut na strach: 73/(30-15)
Przerażony Tallos instynktownie rozejrzał się, szukając drogi ucieczki z tej idiotycznej sytuacji. Zaraz się obudzi...
Odwróciwszy się, Tallos ujrzał paradujący szkielet bez czaszki, zmierzający wprost na niego z dwoma kijami w paliczkach...

Mayor

Zobaczywszy jeźdźca, pomyślałem sobie:
- Kurka kim on jest, by samotnie wdawać się w walkę z krasnoludami... albo jest głupi albo potężny...
- Sępie, co robimy? Walczymy? - spytał Gregor
- Bo z tego co widzę, krasnoludy powinny sobie poradzić, ale skoro on jest sam, to znaczy, że ma coś w zanadrzu, chyba nie byłby tak głupi, żeby się porywać na walkę samotnie... - podsumował

Ari

- Walczymy - syknął Sęp, z dzikim uśmiechem chwytając topór i biegnąc w kierunku jeźdźca. Jego dziki ryk sprawił, że krasnoludy odsunęły się z trasy. Gregor nie mógł dotrzymać mu kroku. Szampierz wyskoczył i z góry próbował dosięgnąć jeźdźca. Bezskutecznie. Śnieżnobiały koń stanął dęba. Jeździec, zakryty czarnym ubraniem, wzniósł kosę do góry. Rozbłysnęło różowe światło. Rozprysło się i zaatakowało istoty w pobliżu - w tym Sępa i Gregora. Krasnoludy zawyły z bólu, niektóre upuściły trzymaną broń. Światło, niknąc, powróciło do maga. Svavir zdawał się nie odczuwać skutków ataku magicznego. Gregor odczuł niemiłe mrowienie, ale nic poza tym. Jeszcze dwa kroki i jeździec znajdzie się w zasięgu włóczni...

Pytanie: Jakiego zaklęcia użył jeździec? Jedną próbę ma Tallos i jedną Mayor.

Mayor

- W mordę, co to było... poczułem się jakby ktoś chciał mi wyrwać duszę... - pomyślał Gregor pocąc się od wysiłku
- No nic, trzeba atakować, tylko gdzie... w głowę? Nie, za wysoko... ale zaraz... można go strącić z konia... tylko jak? Zabić konia? czy dźgnąć go w klate... Myśl, myśl... ok koń jest niewinny, więc nic nie mogę mu robić... no to zostało dźgnąć go w klate. - pomyślał i tak zrobił.

Ari

32/55

Gregor trafił w pierś (a raczej miejsce, gdzie człowiek ją ma), ale zbyt słabo - jeździec musiał mieć pod czarną szatą pancerz. Ostrze włóczni rozharatało ubranie, a tuż pod mostkiem wbiło się w miękkie ciało. Koń, przerażony, ponownie stanął dęba, więc de Mayor zmuszony był cofnąć ostrze. Tę chwilę wykorzystał Sęp, z paraliżującym rykiem atakując swym gigantycznym toporem. Broń minęła nieumarłego o włos, ostrze topora wbiło się w ziemię, zostawiając sporą wyrwę w gładkiej glebie. Krasnoludy wykorzystały chwilę na przegrupowanie się (a co niektóre na wstanie). Wtedy jeździec jednym szybkim cięciem przebił płytowy pancerz wstającego wojownika i wbił kosę po sam drzewiec w jego pierś. Krasnolud nie zdążył krzyknąć, wydał ostatnie tchnienie i bohatersko umarł. Krew kapiąca z ostrza splamiła jego zniszczony napierśnik.

Mayor

- O nie, tak to my rozmawiać nie będziemy - wymamrotał Gregor

- DO ATAKUUUU !! - ryknął dziko Gregor

-Zabiję cię jeszcze raz wstrętny, cuchnący dziadzie... - pomyślał z odrazą...

Ari

Gregor poczuł nagły przypływ adrenaliny, ale reszta zdawała się być niewzruszona. Svavirowi udało się wyjąć topór i zamachnąć. Cios został jednak perfekcyjnie sparowany. Kosa zadrżała w drobnej dłoni nieumarłego - chyba jej żywot się kończył. Krasnoludy na nowo otoczyły jeźdźca i sekwencyjnie atakowali nieumarłego. Jeden z młotów trafił konia, wzbudzając w nim jeszcze większy strach. Śnieżnobiały rumak zaczął wierzgać.
De Mayor znalazł się w idealnej sytuacji do ataku. Jeździec próbował uspokoić wierzchowca (Gregor usłyszał, że jeździec coś szepce), nie mógł skupić się na obronie...

Tallos

Tallos ukrył się za jakimś domem, jego strach go pożarł.

-To, to było straszne.., mam nadzieję, że oni sobie poradzą - Powiedział do siebie po cichu ze strachem.

Mayor

- No, teraz albo nigdy - pomyślał Gregor
- Jest idealna sytuacja, jeździec nie ma jak się teraz bronić... trzeba teraz trafić raz, a porządnie i zostanie strącony... Tylko jak uderzyć... kłuć czy ciąć, oto jest pytanie... - myślał gorączkowo
Zaświtał mu jednak pomysł... dość ryzykowny
- EJ ODSUNĄĆ SIE KRASNALE! NADCHODZĘ! - krzyknął
Biegnąc zdecydował jak zaatakuje:
- Będąc niedaleko podskoczę jak najmocniej umiem i machnę włócznią w poprzek przez całe jego (błe) ciało na wysokości klatki, potem wyląduję i odbijając się od ziemi dźgnę go w klatę... jak się uda, nie będzie miał żadnych szans się obronić, strącę go, a najprawdopodobniej już się nie podniesie... tylko niech się uda.

Ari

Gregor wyskoczył do góry i jednym celnym zamachem rozjechał w poprzek skórzaną zbroję jeźdźca. Koń znów wierzgnął, przez co de Mayorowi nie udało się trafić ponownie, a co za tym idzie - nieumarły utrzymał się na koniu. Jeden z krasnoludów spróbował zaatakować od tyłu z wyskoku. Efekt był tragiczny. Wierzchowiec kopnął go prosto w twarz. Krasnolud pierwszy i ostatni raz w swoim długim życiu wykonał efektowne salto w tył i upadł swym brzuszyskiem w kałużę błota. Przy życiu zostało jeszcze trzech jego braci. Kosa znów została wzniesiona ku górze, tym razem jednak mroczny nie zdołał ukończyć zaklęcia, gdyż jego ręka została ukrócona o dłoń przez ciężki topór Sępa. Kosa upadła z cichym brzdękiem na ziemię, dłoń zatopiła się w błocie. O dziwo, umarły zdawał się nic nie robić z braku organu. Jego koń - wręcz przeciwnie. W popłochu stanął dęba, a jednoręki niemuarły nie był w stanie się utrzymać. Zachrupotały nieosłonięte kości, gdy żywy trup upadł na utwardzoną ziemię.
De Mayor poczuł na sobie wzrok lodowatych, dziwnie świecących się purpurowych oczu...

***

Tallosa dopadła paskudna woń zgnilizny. Usłyszał kroki i klekoczące kroki. Coś musiało się doń zbliżać, obecnie było po drugiej stronie budynku. Przypomniał sobie babciną opowiastkę, mówiącą, że nieumarli wyczuwają życie i dążą do zniszczenia go...

Mayor

Z dzikim uśmiechem na twarzy podchodzę do tego śmierdzącego trupa i wbijając mą włócznię w serce rzekłem podniecony :
- No sucha glizdo i jak to jest umierać po raz drugi?
W przypływie gniewu za to, że zabił dwóch krasnoludów, zacząłem dźgać go po klatce i "głowie".
- Niech cię piekło pochłonie pieprzony trupie...
Chciałem zwymiotować od tych "zapachów" i płakać, gdyż zabito dwóch krasnoludów na moich oczach. Zamiast tego odwróciłem się, wbiłem włócznię w ziemię i patrzyłem niemym wzrokiem w ziemię...
- Dlaczego takie plugawe istoty muszą chodzić po tej ziemi i mordować żywych... - zapytałem na głos nieświadomie
- DLACZEGO!! - krzyczałem zdając się szukać odpowiedzi w powietrzu.

Ari

W jednej chwili nozdrza Gregora zaatakował nieopisany fetor. De Mayor nadludzkich wysiłkiem woli opanował nadchodzące ku gardle wymiociny. W jednej chwili dwukrotnie martwy trup rozłożył się i została po nim tylko czarna szata. Przerażony koń uciekł w siną dal, gdy ponowna śmierć jego pana uwolniła go z więzów zaklęcia. Krasnoludy zdjęły hełmy z głów i w żałobie zadumały się nad losami swoich kompanów.
Włócznik wzdrygnął się mimowolnie, gdy ciężka dłoń wylądowała mu na ramieniu. Chwilę później usłyszał posępny głos szampierza.
- Bardziej plugawe są istoty, które mordują, a żyją. On tylko wypełniał rolę pana, nie miał wyboru. Dzielnie walczyłeś - usiłował zmienić temat.

Mayor

- Masz rację... Dzięki Sępie. - odrzekł z lekką ulgą.
- Ale wiedz, że nie daruję nikomu, kto zechce mordować, choćbym miał przez to zginąć, nikt nie ma prawa bezkarnie mordować i zabijać dla zabawy, czy dla czyjegoś pieprzonego kaprysu! - odrzekł z rosnącym zdenerwowaniem Gregor.
Po chwili, ktora zdawała się jednocześnie wiecznością:
- Co robimy? Zło nie będzie stało bezczynnie... - powiedział do Sępa

Ari

Svavir zastanawiał się dłuższą chwilę. Sam mordował przez kaprys.
- Powinniśmy albo przeszukać miasto i sprawdzić czy nikomu nic nie grozi, albo wrócić do Sartariusa, opowiedzieć mu o wszystkim i sprawdzić "pięterko"... Zdecyduj. - Rzekł w końcu. Z ukrytej kieszeni wyjął szmatkę i przetarł ostrze topora, zmazując zeń krew i błoto. Po tej operacji standardowo oparł broń o ramiona.
Wśród krasnoludów Gregor rozpoznał słowa modlitwy do Niethalfa. O dziwo, padały tam takie nazwy jak "diamenty", czy "adamant". Któż zrozumie...