SpellForce

Tallos

Tallos w myślach dodawał sobie otuchy.

- Nie lepiej by było iść do uzdrowicielki z Liannon ? wiem że jej nazwisko to Muir. - Zapytał Sartariusa.

Ari

- O tej godzinie możesz u niej liczyć tylko na łomot, albo szybki numerek - zaśmiał się Sęp. - Zresztą, Liannon jest dzień drogi stąd. Prędzej doczekamy jutra i odwiedzisz jakiegoś lekarza... Tymczasem... - ziewnął przeciągle, czego efektem była reakcja łańcuchowa, w postaci przeciągłego ziewnięcia Sartariusa i Tallosa. - ...idę spać.
Svavir ułożył się wygodnie koło Gergora. Sartarius brzdęknął zbroją, gdy wzruszał ramionami. Spojrzał na biednego elfa.
- Odpocznij - powiedział rycersko. Ja stanę na warcie.
Dobył miecz. Podszedł do drzwi i ustawił się koło nich tak, by nie trafiły go w razie otwarcia.

Tallos

- Szybki numerek ? -Rozmarzył się.

-No dobra czas na spanie - Położył się na podłodze i śnił o elfach...

Mayor

- Kurde niewygodna troche ta podłoga - wiercił się Gregor
Zaraz jednak zasnął kamiennym snem z wyczerpania...
Śnił mu się paskudny trup którego próbował pokonać, zabił wszystkich jego kompanów... zaraz potem obudził się z krzykiem spocony.
Zaczął oddychać głęboko i gdy się uspokoił położył się i tym razem zasnął na dobre.

Sorvina

Z rozmarzenia o ciepłym łóżku, wybił mnie ten straszny smród.
"Cóż to może być? Dawno czegoś takiego nie czułam." Pospiesznie zatkałam nozdrza. Przyspieszyłam kroku, aby jak najszybciej znaleźć się za murami miasta. Niemalże truchtając, o mały włos wpadłabym na... szkieleta?! "Co jest do jasnej..." Nie dokończyłam, bo spojrzałam w oczy trupa. Były przerażającymi purpurowymi gwiazdami, gdy przeważnie oczodoły tego pokroju istot wypełnia mrok. Instynktownie wyciągnęłam miecz z pochwy i odskoczyłam dwie długości kroku. Szkielet wpatrywał się we mnie, świdrując mnie swoimi "niby-oczami". Wiedziałam, że trup nie przechodził tędy spacerkiem odwiedzając pobliskie miasta, więc postanowiłam ukrócić jego marny żywot. Przekręciłam sprawnie miecz w palcach i przybrałam postawę atakującą, ale i jednocześnie asekuracyjną, na wypadek, gdyby szkielet okazał się o wiele bardziej sprawny, niż wyglądał.

Ari

Szkielet również przyjął bojową postawę. Po raz pierwszy Anavey odwróciła wzrok od jego "oczu", jej uwagę przyciągnął trzymany przez ożywieńca bojowy kostur. Był mizernej jakości, zapewne długo leżał pod ziemią, wraz ze swym właścicielem. Zaprawiona w bojach mroczna elfka bez trudu wypatrzyła dwa słabe punkty oręża, znajdujące się niedaleko uchwytu. Nieumarły tkwił w bezruchu. Purpurowe oczy wpatrywały się w Anavey badawczo. Widocznie szkielet czekał na ruch wojowniczki. Wydawało się, że wszystko wokół zamarło na sekundy przed pojedynkiem

Sorvina

Sądziłam, że szkielet rzuci się na mnie na oślep, a ja wtedy będę miała uproszczone zadanie, ale było inaczej. Ten zamiast rozpocząć walkę, stał w pozie, która na upartego, mogła być podobna do atakującej. Miałam kilka chwil, by zerknąć na jego szczątki i broń. Wyglądał mizernie. Zbyt długie leżenie pod ziemią i zgnilizna dała się mu we znaki. Broń, którą trzymał, to z pewnością kostur, ale strasznie wyszczerbiony - miało się wrażenie, że zaraz rozsypie się na drobne kawałeczki. "No, atakuj ty sterto kości. Na co czekasz? Chętnie poślę cię tam skąd przyszedłeś." - wyżywałam się w myślach za to, że odwiódł mnie od moich błogich myśli o śnie. Staliśmy tak chwilę i zapewne moglibyśmy tak stać, aż ja zamieniłabym się w osobnika jego pokroju. Nie widząc reakcji ze strony przeciwnika, w duchu "opadły mi ręce". Zdenerwowana postawą oponenta w jednym momencie podjęłam decyzję. Odbiłam się mocno od ziemi i znalazłam się u jego bok. Szybkim ruchem przerzuciłam broń do drugiej dłoni i jednym cięciem przecięłam jego ramię w miejscu łokcia.
"Poszatkuję cię na kawałki, kościotrupie."

Ari

Ostrze gładko przeszło przez stare kości. Odrąbana część ręki zawisła bezwładnie na kiju. Drugą kończyną szkielet zaatakował nieosłonięty bok Anavey. Mimo zbyt bliskiej odległości, przez którą kostur tracił swój największy walor - długość, nawet pomimo niefortunnego uchwytu (spowodowanego stratą paru kości) udało mu się dosięgnąć ramienia elfki. Anavey poczuła uderzenie nawet przez skórzany pancerz. Nie powinno jednak skończyć się na niczym poważniejszym od siniaka. Szkielet cofnął się błyskawicznym odskokiem. Próbował zaatakować po raz kolejny, wojowniczka wyczuła, że nieumarły chce ją rozbroić. W porę zdążyła odsunąć broń. Znaleźli się w dość nietypowych położeniach. Na tyle nieprzyjemnym dla szkieletu, że jednym zgrabnym cięciem elfka mogła go pozbawić głowy...

***

Tallosa obudziło pieczenie w okolicach policzka. Gdy otworzył oczy, zobaczył klęczącego przy nim Sępa i Sartariusa, próbującego obudzić Gregora. Za oknem nadal było ciemno jak na niebie pozbawionym gwiazd.
- Wstawaj - szepnął - Sartarius usłyszał coś na górze.
Istotnie. Skupiając się, Tallos usłyszał skrzypienie podłogi dochodzące z góry. Ktoś tam był? Svavir sprawiał wrażenie, jakby niczego nie słyszał.
- Zbudź się - mruknął Sartarius do włócznika. Rycerz chyba wolał nie budzić kompana tak drastycznymi metodami, co szapmierz.

Mayor

Słysząc jakby z oddali głosy, zacząłem powoli otwierać ciężkie jak ołów powieki.
Przestraszyłem się widząc kompanów nade mną.
Co jest? Coś się stało? - spytałem zmęczonym głosem, jeszcze do końca nie odzyskawszy przytomności.

Ari

Gregor przez mgłę dostrzegł sylwetkę Sartariusa, a za nim Sępa, usiłującego zbudzić Tallosa w sposób dość... nietypowy.
- Ktoś chyba jest na górze - pospiesznie wyjaśnił Sartarius. - Nie wiem po co i jak się tam dostał, ale nie jesteśmy bezpieczni.

Mayor

Zaraz, zaraz, chwila, dajcie mi to ogarnąć, jest nas czwórka tak? Więc raczej z tym kimś powinniśmy dać sobie radę, w końcu wy (zwróciłem się do Sępa i Sartariusa) nie jesteście jakimiś tam chłopami wyjętymi prosto do bijatyki, a wykwalifikowanymi wojownikami, więc jaki problem pokonać to coś...
Powiedziałem próbując zebrać więcej argumentów, ale zmęczenie jeszcze dawało mi się we znaki, więc myślałem nie do końca racjonalnie. Tak naprawde nie wiedziałem CO tam może się czaić i nie wziąłem tego pod uwagę, ufając dwóm wojownikom, jako że sam nie mogłem w pomieszczeniu zbytnio używać mojej włóczni.

Ari

- Po dzisiejszej nocy można się wszystkiego spodziewać - zauważył Sęp, chwytając Tallosa za barki i potrząsając nim.
Skrzypienie podłogi na chwilę ucichło, zastąpione przez skrzypienie drewnianych drzwi. Zaraz po tym nastąpił głuchy szum - coś przesuwało się bądź było przesuwane po podłodze.
- Walić to - mruknął Svavir, od niechcenia upuszczając elfa. Magik głucho uderzył o podłogę. - Ja z nim zostanę, a wy sprawdźcie, co tam jest. - W jego głosie słychać było dezaprobatę. Zapewne sam chciałby iść, sprawdzić i zabić to, co zakłóciło im sen, ale z jakiegoś powodu zrezygnował.

Mayor

Nie, ja zostanę. Tutaj na nic się nie przydam ze swoim jakże marnym orężem... nie mam nawet sztyletu, żeby walczyć w ciasnym pomieszczeniu, a widzę nawet w Twoich oczach, że masz ochotę więc proszę bardzo, droga wolna i nie myśl, że się boję, bo sam bym poszedł, ale bez krótszej broni sobie mogę... - powiedziałem po części zrezygnowany, po części zły, że sam nie mogę iść.

Ari

- Weź mój miecz - zaproponował Sartarius, wręczając Gregorowi bękarta. - Ja z nim zostanę! - poinformował rycersko. - Wy dwaj jesteście już rozgrzani walką. W razie czego, dołączę do was.

Mayor

No dobra, to idę... jakiś nieporęczny ten miecz... nie umiem się nim posługiwać.
Ech no to idę...

Zajebiście normalnie, mam miecz, którym nie umiem walczyć, chociaż kto wie co we mnie drzemie... w każdym razie mam nadzieję, że to nie będzie nic groźnego bo inaczej to leżę i kwiczę, dom to nie mój styl walki, ja muszę mieć przestrzeń... - pomyślałem